Ας δεχτούμε -για να τελειώνουμε με αυτό- το «εύκολο» μέρος της υπόθεσης- πως οι πολέμιοι του Γιώργου Γκιρτζίκη και της διοίκησής του είναι γνωστοί. Όσοι νιώθουν πως δεν κερδίζουν κάτι από την παρουσία του ή αισθάνονται πως χάνουν, βρίσκονται αυτόματα απέναντί του και ζητούν την αντικατάστασή του. Ας πούμε, λοιπόν, πως σε αυτή την κατηγορία εντάσσει κανείς τη «συμμαχία» Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ που στοχεύει σε αλλαγή του καθεστώτος προς όφελός της. 1-0.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Υπάρχει και η «κίνηση των 11» ή αλλιώς το «Πανόπουλος Λιγκ» που μετά τις πρώτες αναγνωριστικές «βολές», επί της ουσίας έχει ταχθεί στην απέναντι όχθη και ζητεί αλλαγές οι οποίες σε μεγάλο βαθμό θίγουν τα δικαιώματα της Ομοσπονδίας, όπως για παράδειγμα τον έλεγχο της διαιτησίας. 2-0.
Μετά είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος σε ρυθμό «ναι μεν αλλά» διατηρεί τις αποστάσεις του. Δεν επιθυμεί το GREXIT, αλλά σε τελική ανάλυση με το ρόστερ που έχει κ.λ.π κ.λ.π, αν συμβεί το μοιραίο, θα την παλέψει. Ωστόσο και οι Πειραιώτες αντιλαμβάνονται πως ενδεχόμενος αποκλεισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου θα σημάνει γι’ αυτούς τεράστια οικονομική αιμορραγία, πολλαπλάσια των ανταγωνιστών τους, γεγονός που αυτόματα τους τοποθετεί απέναντι σε οποιονδήποτε με τη στάση του οδηγεί προς την έξοδο. Λογικό είναι να θεωρήσουμε πως πήγαμε στο… 3-0.
Έχουμε και τις διεθνείς Συνομοσπονδίες που αφού αρχικά απείλησαν και τραμπούκισαν ανοιχτά και «φόρα-παρτίδα», αποδείχθηκαν αρκετά εύκαμπτες ως οντότητες, κάνοντας μισό βήμα πίσω και ζητώντας από την ΕΠΟ να βάλει λίγο νερό στο κρασί της και να αποδεχθεί τουλάχιστον τους όρους στους οποίους λίγο-πολύ όλοι συμφωνούν. Επιτροπή Δεοντολογίας, δικαστές, ποινικές διώξεις είναι συνθήκες περίπου αυτονόητες και αναγκαίες για οποιοδήποτε πλαίσιο λειτουργίας. Σαν να λέμε, δηλαδή πως FIFA και UEFA ενώ προστατεύουν λυσσαλέα το αυτοδιοίκητο, δεν καλύπτουν ολότελα τον Γκιρτζίκη και τις ενέργειές του. Ας πούμε λοιπόν, πως κάπως έτσι φτάνουμε στο 4-1. Από ένα γκολ για κάθε… ομάδα.
Για το τέλος αφήσαμε την πολυδιαφημισμένη αυτοαποκαλούμενη «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς» και του εκπροσώπου της στο χώρο του αθλητισμού, του Σταύρου Κοντονή που από την πρώτη στιγμή έγινε θιασώτης της συγκεκριμένης έκφρασης και παράλληλα μετέτρεψε σε σκοπό της ζωής του την κάθαρση. Γκολάρα! 5-1…
Όπως και να ‘χει, το 5-1 σε βάρος του προέδρου της ΕΠΟ δεν το λες και καλό σκορ. Για την ακρίβεια, είναι πολλά με λίγα. Ωστόσο αυτή η ανισορροπία και το πλήθος ή το μέγεθος των απέναντι δεν τρόμαξε τον Γιώργο Γκιρτζίκη. Σου δίνει την εντύπωση πως στο πρόσωπό του συναντά κανείς έναν σούπερ ήρωα, γεννημένο να φυλάει Θερμοπύλες, αρνούμενο να συμβιβαστεί, να υποχωρήσει ή να συνθηκολογήσει με κανέναν. Το θέμα είναι γιατί το έκανε… Είναι ο αγνός ιδεαλισμός που οδήγησε τα βήματά του; Είναι μήπως η επίγνωση του μεγαλείου και κατ’ επέκταση η βεβαιότητα πως οποιοσδήποτε άλλος μετά από αυτόν θα αποδειχθεί ελάχιστος να προστατέψει τα ιερά και τα όσια του ελληνικού ποδοσφαίρου; Ποια είναι τέλος πάντων η κινητήριος δύναμη που κρύβεται πίσω από αυτό τον μυστηριώδη άντρα που ως άλλος Πρέκας στάθηκε με το μυδράλιό του φωνάζοντας «ελάτε να τα πάρετε»;
Όταν αυτή η υπόθεση ολοκληρωθεί και βρεθεί κάτι άλλο στο οποίο θα επικεντρωθεί η αγωνία μας για την πορεία του αθλήματος, ο ιστορικός του μέλλοντος θα σταθεί με απορία απέναντι στο φαινόμενο «Γκιρτζίκης» αδυνατώντας -ίσως- να το εξηγήσει… Αυτό ισχύει βέβαια, μόνο στην περίπτωση που ο… αρχαιολόγος που λέγαμε δεν θα έχει την παραμικρή ιδέα για το φανταστικό οικοδόμημα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.
Εάν έχει και την ελάχιστη τριβή με το χώρο, θα είναι εύκολο να διαπιστώσει τα κίνητρα αυτού ήρωα του δικού μας πλανήτη, του ενός και μοναδικού, του μοναχικού Λούκι Λουκ και ακάματου εργάτη που πάλεψε μέχρι τέλους! Στις πρώτες αντιδράσεις από τις σημερινές εξελίξεις διακρίνει κανείς μια ποικιλία στην ανάγνωση των αποτελεσμάτων. Ακόμη και ο Τύπος είναι περίπου διχασμένος για το αν ο Γιώργος Γκιρτζίκης κέρδισε ή έχασε από αυτή την ιστορία.
Έτσι, όμως, εξαφανίζεται η ουσία που βρίσκεται όχι στον αν κέρδισε ή έχασε, αλλά στο ότι αυτός ο τύπος έπαιξε. Τι; Στην εντέλεια το ρόλο του έχοντας αποστηθίσει σε βαθμό δεύτερου εγώ το σενάριο που του δόθηκε και πλέον ετοιμάζεται να προστεθεί στη μακρά σειρά στυμμένων «λεμονόκουπων» και αναλώσιμων που έχουν γεμίσει το «νεκροταφείο» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε κάθε περίπτωση υπήρξε ο απόλυτος κυματοθραύστης, απομεινάρι μιας εποχής που ενδέχεται να αφήσουμε πίσω μας. Φέτος που η ΕΠΟ «γιορτάζει» τα 90 χρόνια ζωής ο Γκιρτζίκης αποδείχτηκε ένα ωραιότατο δώρο για όλους. Ήρθε η ώρα να ξετυλίξουμε τώρα το επόμενο με αγωνία πολύ μικρότερη από πιτσιρικά μπροστά σε «Kinder έκπληξη» διατηρώντας όμως την απαίτηση η όποια διάδοχη κατάσταση να μην μας αναγκάσει να πούμε «πού ‘σαι ρε Γκιρτζίκη με τα ωραία σου». Εδώ το'χουμε παραδεχτεί γι' άλλους κι άλλους στο παρελθόν, μην αρχίσουμε να λέμε ονόματα... Και αυτό διότι αλλαγές προσώπων ή/και πλαισίου δράσης των παραγόντων που επηρεάζουν το άθλημα, απλά περιορίζουν και σε καμία περίπτωση δεν αρκούν από μόνες τους για να μην οδηγηθούμε σε νέες εκφυλιστικές καταστάσεις. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Σήμερα ήταν μια καλή μέρα για πολύ κόσμο. Ακόμη και για τον Γιώργο Γκιρτζίκη.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
